Pompeii Arkeoloji Parkı direktörü Gabriel Zuchtriegel E-Journal'daki makalesinde buranın "sahibinin hareket özgürlüğünü kısıtlama ihtiyacı hissettiği köle statüsündeki insanların varlığını hayal etmek zorunda olduğumuz bir alan" olduğunu belirtmiştir. "Bu, antik köleliğin en şok edici yanıdır; güvene dayalı ilişkilerden ve kurcalama vaatlerinden yoksun olan, kişinin kaba şiddete indirgendiği, birkaç pencerenin demir parmaklıklarla kapatılmasıyla tamamen doğrulanan bir izlenim."

Fırın, köle ve hayvan sömürüsünün bir sonucu olarak görece rahat ve konforlu bir yaşam sürmüş olan zengin bir Romalı ailenin yaşadığı geniş bir evin çalışma bölümünde yer alıyordu.  Bu haliyle, MS 1. yüzyılda Roma İmparatorluğu'nun sosyal, kültürel ve ekonomik gerçeklerinin mükemmel bir temsiliydi; elitlerin hayal ve fantezilerine daha fazla zaman ayırabilmeleri için tüm ağır işleri kölelere yaptırıyorlardı.

Pompeii'de köleler, yerleşim yıkılmadan hemen önce kentin 12 bin kişilik toplam nüfusunun yaklaşık yüzde 30'unu oluşturuyordu. Bu durum, Roma İmparatorluğu döneminde yaşamış Romalı aristokratların tercih ettiği lüks yaşam tarzını sürdürmek için gerekli olan insan kaçakçılığı ve köleliğin seviyesine tanıklık etmektedir.

Yeni keşfedilen fırının Pompeii'deki ve Roma topraklarındaki diğer ekmek üretim tesisleriyle aynı özelliklere göre inşa edildiğine dair çok az şüphe vardır. Tahılı una dönüştürmek için gereken yorucu faaliyet köleler ve hayvanlar için ayrılmıştı ve daha merhametli çalışma koşulları hiçbir yerde sağlanamazdı.

Fırın hapishanesi, Roma İmparatorluğu'nun tanındığı aşırı zalimliği gözler önüne sermektedir. ©pompeiisites

Eşeklerin değirmen öğütme hayvanı olarak kullanıldığı varsayımı kısmen, ekmek yapım sürecine tanıklık eden ve bu faaliyetin nasıl organize edildiğine dair bir açıklama bırakan Apuleius adlı ikinci yüzyıl Romalı tarihçi ve yazarın yazılarına dayanmaktadır. Apuleius, eşeklerin "dairesel oluklardan" geçerken gözlerinin bağlı tutulduğunu ve her zaman köleler tarafından eşlik edildiğini ve yardım edildiğini yazmıştır. Apuleius'un iddiaları, ekmek yapım sisteminin nasıl işlediğini bilen diğer yazarlar ve bu süreci tasvir eden resimler yapan Romalı kaya oymacıları tarafından da desteklenmiştir.

Gabriel Zuchtriegel, "İkonografik ve edebi kaynaklar, özellikle de Roma'daki Eurysaces'in mezarındaki kabartmalar, değirmen taşının genellikle bir eşek ve bir köleden oluşan bir çift tarafından taşındığını göstermektedir" dedi. "Köle, değirmen taşını itmenin yanı sıra hayvanı kışkırtmak ve öğütme sürecini izlemek, tahıl eklemek ve unu toplamakla da görevliydi."

Pompeii'deki antik evin içindeki fırının keşfiyle birlikte, arkeologlar artık tarihi kayıtların öne sürdüğü şeylerin gerçekleştiğine dair doğrudan fiziksel bir teyide sahip oldular.

Antik Roma konutunda yapılan kazıların sonuçlarına göre ev, MS 79 yılında Vezüv’den fışkıran küllerin ve erimiş kayaların altına gömüldüğünde tadilattan geçiyormuş gibi görünüyor. Bu felaketin üç kurbanının iskelet kalıntıları, şu anda fırın olarak tanımlanan odanın içinde bulundu, ancak bunların bu alanı sık sık kullanan köleler mi yoksa lav akışından kaçmak için güvenli bir yer arayan ev sakinleri mi olduğunu söylemenin bir yolu yok.

Değirmen taşı. ©pompeiisites

Nihayetinde Vezüv Yanardağı'nın şiddetli patlaması, her sınıftan ve statüden Pompei sakinlerinin yaşamlarını eşit derecede ani bir şekilde sona erdirerek, insanların hiçbir refah, lüks ya da başkalarını sömürmenin engelleyemeyeceği doğa olaylarına karşı savunmasızlığını ortaya çıkarmıştır.

Kaynak: Ancient Origins