Pater famillias, yani Romalı bir ailenin başında bulunan, yasal ve ekonomik sorumlulukları omuzlayan ve bu sebeple hanenin yegâne hâkimi haline gelen en yaşlı ata, Roma Cumhuriyeti’nden beri aile yapısı içerisinde çok büyük bir öneme sahipti. Bu bağlamda ilgili dönemde bir kadına tanınan yetki ve sorumluluk alanı oldukça sınırlıydı.

İnsanoğlu, hayvanlar gibi, öfke anında ya da kendini savunma mekanizması olarak “avlama, vurma” dürtüsüne sahiptir. İlk çağlarda insanlar gruplar halinde dolaşarak avcılık ve toplayıcılığa dayalı bir beslenme düzeni ile hayatlarını sürdürüyor, çiğ et yiyor, gerektiğinde içlerini ısıtmak için hayvan kanı da içiyorlardı. Bu dönemde düzen ya da yasa kurma bilinci henüz yoktu.

Antik Yunan toplumlarında din, yalnızca bir inanç sistemi değil, toplumsal yaşamın her alanına yön veren temel bir otoriteydi. Öyle ki, bireyin tanrılarla ilk teması daha doğmadan, hatta doğumun planlandığı gün ile başlardı.

Aile, geçmişten günümüze kadar kutsal bir olgu olarak karşımıza çıkmaktadır. Anadolu toplumlarında gerek yazılı kaynaklar gerekse arkeolojik veriler ailenin önemini gösterir niteliktedir.

Anadolu, Eski Asur Ticaret Kolonileri olarak adlandırılan Orta Tunç Çağında, MÖ 2. binyılın ilk çeyreğinde tarihi devirlere girer. Mezopotamya’da bin yıldan fazla süredir kullanılan çivi yazısını Anadolu ile ilk kez tanıştıranlar, Irak’ının kuzeyinde, Musul kenti yakınlarında bulunan antik Asur şehrinin okur-yazar tüccar sakinleridir. Asurlu tüccarlar, daha çok Orta Anadolu ve kısmen Kuzey Suriye’deki 40 kadar şehirde koloni merkezleri (kārum) ve istasyonlar (wabartum) kurarak Anadolu’da sistemli ve kapsamlı bir ticaret yürütmüşlerdir.