Şehir, MÖ 325 yılında eski bir Fenike yerleşiminin bulunduğu yerde, Yunan Massiliotes (eski Marsilya sakinleri) tarafından Olbia kolonisi olarak kuruldu. Massalian gemilerine barınak ve askeri koruma sağlayan, surlarla çevrili bir liman olarak kurulmuştur. MÖ 49'da Julius Caesar'ın Massalia'yı ele geçirmesine kadar seyrek nüfuslu bir kale kenti olarak kalmıştır. Roma kontrolü altında, ana kolonisinden ayrılmış ve kendi başına bir liman kenti olarak büyümüştür. MÖ 7. yüzyıla kadar yerleşim yeri olarak kullanılmıştır, ancak şiddetli sel nedeniyle sakinleri daha yüksek yerlere kaçmıştır.

Kazı sırasında bulunan insan kemikleri. ©Éric Conrad, Inrap

Mezar kompleksi kullanılırken, Olbia Roma kolonisi Arles'ın bir parçasıydı. O dönemin Roma cenaze geleneklerine uygun olarak, burada sadece kremasyon mezarları bulunmuştur. Bunlar, dikdörtgen çukurların üzerine inşa edilmiş odun yığınlarından oluşmaktaydı. Ölen kişinin cesedi odun yığını üzerine yerleştirilir, etrafına çömlekler ve mezar eşyaları dizilirdi. Sıcak ateş odun yığınını yakar, kemikleri beyazlatır ve çatlatır, cam şişeleri ve tunç eserleri eritir ve her şey çukura çökerdi.

Kremasyon ateşi sönükten sonra, bazen yanmamış mezar eşyaları çukurlara eklenirdi. Diğer zamanlarda ise çukurlar mezar eşyalarından boşaltılır ve kremasyon kalıntıları içlerine yığınlar halinde yerleştirilirdi.

İki adak kanalı doğrudan zemine yerleştirilmiştir. Buraya dökülen sıvılar yer tanrılarına mı adanmıştı? © Tassadit Abdelli, Inrap

Cam parfüm şişeleri, vazolar vb. gibi yanmamış nesneler bu mezarlara yerleştirilmiştir. Olbia'nın ayırt edici bir özelliği, mezarların çoğunun, ölenleri onurlandırmak veya onların korunmasını sağlamak için sıvı adaklar (şarap, bira, bal şarabı) için bir adak kanalı ile örtülmüş olmasıdır. Aslında, parfüm, madeni paralar, lambalar ve adaklar da tanrılara sunulabilirdi. Bu geçici kanallar çoğunlukla amforalardan yapılmıştı, bu da Olbia'da deniz ticaretinin yapıldığını kanıtlamaktadır.

Odun yığını, bir dizi işlemle mezara dönüştürüldü. Son işlem olarak bir çatı inşa edildi ve bir libasyon kanalı yerleştirildi. © Sylvie Duchesne, Inrap

Libasyon kanalları, kalıntıları korumak için çukura yerleştirilir veya mezarın üzerine döşenen kiremit çatıya monte edilirdi. Daha sonra çukur, ölen kişinin başına kadar doldurulurdu. Toprak dolgu, yeni libasyon kanalı için yapısal destek görevi görerek, yarım daire şeklindeki kiremitlerin dikey ve birbirine bakmasını sağlardı.

Kaynak: The History Blog