Bugün, acı bir şekilde Yakup Kadri Karaosmanoğlu’nun hatıra anekdotlarından geriye kalan “ne yaygara- Niyagara”, “amma da uzun- Amazon” gibi örneklerle akıllarda yer eden Güneş-Dil Teorisi ve Türk Tarih Tezi safsata ve bilim dışı olarak tanımlansa da zamanında batı merkezli dünyaya ve tarih anlayışına karşı bir girişim olarak doğrudan Atatürk tarafından geliştirilen tezlerdi. Yine bugün üniversitelerimizdeki uzmanlar, sol liberaller, Türk-İslam sentezcileri, İslamcılar ve hatta kendisini Atatürkçü olarak tanımlayan kesimlerce bile bu teorilerle dalga geçilmekte, o zaman yapılanlar küçümsenmekte ve tehlikeli bulunmaktadır. Oysa aynı kesimlerin Güneş-Dil Teorisi’nin karşısına koydukları daha “bilimsel” kabul edilen Hint-Avrupa Teorisi, Avrupa’nın Afrika ve Asya’daki kolonileşme hareketine taban oluşturmak için üretilmiş bir tezdir.

19. yüzyılda Hint-Avrupa Teorisi filolojik benzerliklerden hareketle bu toplulukların ilk atalarını ve yerleşim yerlerini bulmaya çalışmanın ötesine taşarak emperyalizmin kültürel keşif kolu gibi kullanılmaya başlandı. Kapitalizmin emperyalist aşamaya evrildiği sömürgecilik çağında hedef coğrafyaları tarih ve kültür bilincinden uzaklaştırarak, “tarihsiz halklar” diye ilan ederek sömürgeleştirmek için bilimsel bir kılıfa ihtiyaç vardı. Hindistan’ı işgalin “zaten akrabayız, İranlılar, Hintliler ve Avrupalıların ortak atası aynıdır ve ilk anavatanı buralardır” tezi işgal ve şiddetin, vandalizmin bir ölçüde gerekçesi oldu. Hristiyan, beyaz insanın insanlığın en üst ve gelişmiş basamağı olduğu geri kalan milletlerin ve halkların geri ve ilkel olduğu, Hint-Avrupalıların bu vesileyle dünyayı medenileştirme, güncel tabiriyle “demokrasi götürme” gibi bir misyona hak olarak sahip oldukları gibi bilimsel söylemlerle destekli bir safsatayı inşa etmişlerdir…

Devamı: Aktüel Arkeoloji Dergisi 102. Sayı “Kıvılcım Olarak Gidenler Ateş Olarak Döndüler”