Diyojen heykelini de gördükten sonra, istikametimizi Osmanlıların Karadeniz’deki en büyük tersanesinin bulunduğu alana yönelttik. 1214 yılında, Sinop’un Anadolu Selçukluları Döneminde Sultan İzzettin Keykavus tarafından Türklere geçmesiyle, 4000 yıl önce bölgeye egemen olan Gaskalılar tarafından yaptırılan kaleye ek birbirine paralel surlar eklenmiş ve burada bir iç kale oluşturulmuştu. Örülen bir duvarla da ikiye ayrılan bu İç Kale’nin güneyinde kalan kısım, 1568 yılından 1887 yılına kadar bir cezaevi olarak kullanılmıştı. Bugün açık hava müzesine dönüşen ünlü Tarihi Sinop Cezaevi, dış görünüşü ile hala heybetliydi fakat bir o kadar da hüzün vericiydi. Çok sayıda düşün ve edebiyat adamına ve ölümsüz esere ev sahipliği yapmış olan cezaevi, soğuk yüzlü merdivenleri ve demir parmaklıklı kapıları ile daha merdivenleri çıkarken içimizi ürpertmeye yetmişti. Büyük bir merakla, birçok ünlünün misafir olduğu bu tarihi mekandaki, 20 no’lu koğuşu aradık ve sonunda bulduk. Koğuşun demir kapısının üzerinde yazan, “S.Ali, 1933’ün Mayıs’ında buraya getirildi” yazısını görünce, sanki o günleri bizler de yaşamış gibi olduk. Koğuş kapısını zorlukla aralayıp soğuk ve bakımsız koğuşun içine girince, duvarda Sabahattin Ali’nin, “Aldırma Gönül” şiirinin bulunduğu tabelayla yüz yüze geldik. Bir an zihnimiz zaman tünelinden geçti ve geçmişe sürüklendi.

Bir solukta okuduğumuz o güzel ve dokunaklı şiirden sonra, gezerken bile kedere boğulduğumuz bu koğuştan biran evvel dışarı çıkmaya ihtiyaç duyduk. Sonrasında bu meşhur koğuşa yalnızlığıyla baş başa bıraktık.

Bu güzel bahar havasında, bu kadar hüzün ve yaşanmış acıların derin izlerini geride bırakmak için, kendimizi tabiat ananın kucağına bırakalım istedik ve bir doğa harikası olan tek doğal fiyordumuz Hamsilos koyuna doğru yol aldık. Denizin bir nehir gibi kara içine girdiği, yemyeşil ormanlarla çevrili bu cenneti anlatmak yetmez de, bitmez de…

Mihmandarımız Recep Bey’in kılavuzluğunda ve anlattığı fıkraların eşliğinde, kilometrelerce uzanan kumsalıyla Akliman Yöresini; adını ince simsiyah volkanik kumundan alan Karakum sahilini ve deniz, orman, göl ve çölün birarada olduğu Sarıkum’u, ülkemizin en kuzey ucu olan İnceburun ve fenerini de gezdikten sonra bir molayı hak etmiştik.

İyice acıkan karnımızı doyurmak ve dinlenmek için, 15 metre yükseklikten ve orman içinden küçük bir göle dökülmekte olan, çevresi piknik ve mesire alanı olarak kullanılan Erfelek Tatlıca Şelalelerinde yemek için uzunca bir mola verdik. Yemeğimizi akşamüstünün serinliğinde, sıcak şömine başında yerken, gezdiğimiz yerlerin derin sohbetine dalmış, saatlerin nasıl geçmiş olduğunu unutmuştuk.