Tabletler, 1950'lerde Assur İmparatorluğu'nun başkentlerinden biri olan Nimrud'un Kuzeybatı Sarayı'nda yapılan kazılar sırasında keşfedildi. Araştırmacılara göre tabletler tamamen şans eseri hayatta kalmıştır: MÖ 612 yılında şehrin yağmalanması sırasında bir kuyuya atılmışlar ve bu da nemli, oksijensiz bir ortamda korunmalarını sağlamıştır.

Analizler, hem ahşap hem de fildişinden yapılmış tabletlerin, balmumu ve arsenik sülfürden (As₂S₃) oluşan sarı bir pigment olan orpiment karışımı olduğu ortaya çıkan sarımsı bir macun kalıntıları içerdiğini ortaya çıkardı.

British Museum'daki Yeni Asur balmumu tabletleri. ©The Trustees of the British Museum

Yakın zamanda, British Museum'dan Diego Tamburini liderliğindeki bir bilim ekibi, tablet parçalarını incelemek için Fourier-transform kızılötesi spektroskopisi (FTIR), piroliz gaz kromatografisi-kütle spektrometresi (Py-GC-MS) ve taramalı elektron mikroskobu (SEM) gibi gelişmiş analitik teknikler kullandı. Bu yöntemler, yazı hamurunun organik ve inorganik bileşenlerinin yanı sıra kullanılan ahşap türünü de kesin olarak tanımlamalarını sağladı.

Sonuçlar, daha önce 1950'lerde yapılan analizlerde önerildiği gibi, sarı macunun esas olarak %25 orpiment ile karıştırılmış balmumundan oluştuğunu doğruladı. Ancak yeni teknolojiler daha önce görülmemiş ayrıntıları ortaya çıkardı: balmumu son derece iyi korunmuştu ve yağ ya da reçine gibi organik katkı maddelerinin izine rastlanmamıştı; bu da Assurluların basit ama etkili bir formülü tercih ettiklerini düşündürüyordu.

Orpiment sadece çekici bir altın rengi sağlamakla kalmamış, aynı zamanda balmumunun mekanik özelliklerini geliştirerek daha az yapışkan ve çivi yazısı karakterlerini kazımak için daha uygun hale getirmiştir.

British Museum'da bulunan Nimrud'dan (MÖ 9-7. yüzyıllar) ahşap bir yazı tahtasının beş parçası. ©The Trustees of the British Museum

Çalışma ayrıca arseniğin doğal bir koruyucu olarak işlev görmüş olabileceği hipotezini de öne sürüyor. Bu element antimikrobiyal özellikleriyle biliniyor ve macundaki varlığı onu 2600 yıldan fazla bir süre boyunca mantar ve bakterilerin neden olduğu bozulmalardan korumuş olabilir.