Lahit, kline ya da yatak şeklindeki alt kısım ve ziyafette uzanmış evli bir çifti tasvir eden üst kısımdan oluşan anıtsal bir gömü kabıdır. Eşler lahdin kapağı, yatak ise küllerin saklandığı yerdir. Sakin arkaik gülümsemeleri, bütünleşen bedenleri ve şefkatli kucaklaşmaları, aralarındaki sevgi dolu bağa (Etrüsk kadınları eşlerini seçebiliyorlardı ve aşk evlilikleri yaygındı) ve Etrüsk çömlek ustalarının incelik ve becerilerine tanıklık etmektedir.

©National Etruscan Museum of Villa Giulia

Eşler, 9 Nisan 1881'de Cervetri'deki Etrüsk Banditaccia nekropolünde ilk keşfedildiklerinde eş değillerdi. Lahit, Prens Francesco Ruspoli'nin arazisinde ortaya çıkarılan 400'den fazla parçadan oluşan bir yığındı, ancak arkeolog ve Villa Giulia müzesinin kurucusu Felice Barnabei parça yığınında bir kadın başı gördü ve bunun özel bir şey olduğunu anladı. Babası bir majolika üreticisiydi ve Barnabei gençliğinde babasının atölyesinde çalışmıştı, bu nedenle toprak kaplar konusunda özellikle keskin bir gözü vardı. Tüm parçaların aynı “fırın ateşinden” geldiğini ve bu nedenle tek bir büyük eserin parçası olduğunu fark etti (bölümler halinde pişirilmiş olsa da, çünkü bir seferde yapılamayacak kadar büyüktü).

©National Etruscan Museum of Villa Giulia

Şimdiye kadar bulunan eşli tek benzer lahit 1854 yılında Marki Campana tarafından Banditaccia nekropolünde keşfedilmiş ve 1861 yılında III. Napolyon tarafından 10 bin eserle birlikte satın alınarak Louvre'a yerleştirilmişti. Parçalar arasındaki kadın başı ve yarım erkek başı nedeniyle Barnabei bunun eşlere ait başka bir lahit olduğundan şüphelendi ve Roma'nın yeni Etrüsk müzesi için istedi. Ancak rakibi vardı. Floransa'daki Etruria Arkeoloji Müzesi'nin müdürü de bu yığını istiyordu. Parçalar üzerindeki mücadele 12 yıl sürdü, ta ki 1893'te Barnabei nihayet rakibinden daha büyük bir teklifte bulunana (4.000 liret) ve Prens Ruspoli'nin parçaları sadece Villa Giulia müzesine bırakacağını açıklamasını sağlayana kadar.