Jean-Louis Flandrin ve Massimo Montanari'nin da belirttiği gibi, antik toplumlarda yemek, yalnızca hayatta kalmanın değil, aynı zamanda şekillenmiş bir dünya görüşü ve sosyal hiyerarşilerin taşıyıcısıydı. Yemeğin hazırlanma ve tüketilme biçimi, toplumun düzen anlayışını ve değerlerini yansıtır. Özellikle Akdeniz dünyasında şarap, ekmek ve zeytinden oluşan “üçlü”, maddi olduğu kadar sembolik anlamlar da taşır.

Symposion, kelime anlamıyla “birlikte içmek” demektir ve genellikle akşam yemeğinden sonra başlayan, şarapla birlikte felsefi tartışmaların, şiirin ve müziğin eşlik ettiği sosyal bir etkinliği tanımlar. Davetliler, andron denilen erkeklere ayrı salonda klinē adlı sedirlere uzanarak içki içer, oyunlar oynar, tartışmalara katılırlardı. Symposionlar, yalnızca birer içki meclisi değil, aynı zamanda seçkin Yunan yurttaşlarının toplumsal konumlarını pekiştirdikleri ve bu konumu paylaşanlarla birlikte kimliklerini yeniden ürettikleri performans alanlarıydı. Symposiarchēs adlı içki düzeninden sorumlu kişi, şarabın ne kadar sulandırılacağına karar verirdi; bu oran sadece keyfi değil, aynı zamanda sophrosyne (ölçülülük) erdeminin toplu biçimde sergilenmesiydi. Ölçüsüzlük, Yunan kimliğinden sapma sayılırdı. M. Detienne ve J. P. Vernant, The Cuisine of Sacrifice Among the Greeks adlı eserlerinde, symposion geleneğinin özünde bir kutsal paylaşım ritüelinden doğduğunu belirtirler. Kurban edilen hayvan etlerinin topluca paylaşılması, ortak yemek ve ardından içki içilmesi, topluluğun hem tanrılarla hem birbirleriyle bağ kurmasını sağlardı. Bu anlamda symposion, sadece sosyal değil, aynı zamanda kutsal bir eylemdi.

Marek Węcowski’nin The Rise of the Greek Aristocratic Banquet adlı eserinde belirttiği gibi, symposion erken Yunan aristokrasisinin kendini gösterdiği ve yeniden inşa ettiği bir sosyal sahnedir. Davetli listeleri, oturma düzeni, içki oranları gibi ayrıntılar, sadece görünür göstergeler değil, toplumsal statünün sembolleridir. Aynı zamanda bu ritüeller, şiir ve söz aracılığıyla kolektif aristokrat belleğin taşıyıcısı olmuştur. Yine Węcowski’ye göre, “Symposion bir hafıza aracıydı: aristokrat belleği şiir yoluyla üretti, korudu ve aktardı.” Bu düşünceyi destekleyen Theognis’ten gelen dizelerde içki hem geçiciliğin hem de ortak yazgının sembolü olur: