Yaklaşık 13 bin yıl önce bir topluluk, hayvancılığın yanı sıra Mezopotamya’da ilk olarak bir yere yerleşip, toprağı ekip biçerek günümüze uzanan yerleşik medeniyeti başlatmıştı. Gittikçe artan daha iyi beslenme olanaklarıyla, o zamana değin, korktukları ve bilmedikleri doğanın, aslında bir düzeni olduğunu anlayarak, tabiatın tükenmez olan ve yaşamı sürdürmede önem arz eden kaynaklarının her birinin hem iyi hem de kötü yanının bulunduğu birer tanrı ve tanrıça olarak kurgulamaya başlamışlardı. Kendi toplumsal düzenlerini oluşturmaya paralel bu kurguda, insanoğlu ölümsüz tanrı ve tanrıçaları da birer aile olarak tasarlamış ve eril gücü baş kabul etmiştir.

Dolayısıyla bugün insanlığın iklim, beslenme koşulları, genetik aktarım, toplumsal ve kişisel alışkanlıklarla geliştirdiği ve kuşaktan kuşağa aktarım gösterdiği değerler üzerinde yaşam sürdüğümüz yanlış bir tespit sayılmaz. Nitekim iklimin ve beslenme koşullarının uygun ve yeterli olduğu coğrafyada medeniyet başlamış ve yayılarak süre gelmiştir. MÖ 5. yüzyılda yaşamış olan modern tıbbın kurucusu Hippokrates de çok soğuk ve sıcak yerlerde, mevsimlerin eşit dağılmadığı bölgelerde yaşamı sürmede beslenme olanakları az, yetersiz ve tek düze olduğundan, bu insanların kendi ruhunu geliştirecek düşünceleri üremeyeceğini belirtmiştir. Bu yüzden, iklimin yaşamaya uygun olması sebebiyle Mezopotamya çıkışlı tarım kültürüne dayalı bu yerleşik hayat anlayışının önemli ve ortak kök medeniyetler izleriyle, İran, Suriye, Mısır, Anadolu, ardından Ege adaları, Yunanistan, İtalya ve Trakya öne çıkmıştır.

Tarım kültürüyle birlikte doğada üreten, güçlü olan ile doğuran, besleyen şekilde eril ve dişil gücün varlığı kabul görmüştü. İnanç olarak, tüm yeryüzü, gökyüzü üzerinden yönetildiği için en büyük güç olan gökyüzü, eril sayıldı, kural koyucu baba olarak adlandırılırdı. Büyüten, besleyen toprak ise dişil sayılır ve ana olarak adlandırılırdı ve bu anlayış binlerce yıl süre gelmiştir. Tüm bu doğa güçlerinin sonsuz olması, birlikte uyumları olabildiği gibi, gerektiğinde ödüllendirici ya da cezalandırıcı olabilmekteydi. Örneğin güneş, ışık ve sağlık demekti, ama aşırı sıcaklar kuraklık ve salgın hastalıklara yol açabiliyordu. Gökten yağmur yağmazsa, toprak kurur, kısır, verimsiz olurdu. Toprak kurursa, ekinler büyümezdi. Doğada bitkiler vardı, ama her bitki yenilemiyordu, bazıları öldürücüydü. O halde her şeye izin yoktu. Doğayı yorumlayarak edinilen bu anlayış insanların kurduğu düzende otorite gücü, kural, suç, yasaklama ve ceza olarak yer almaktaydı.