Anadolu topraklarında üzümden yapılan şarabın MÖ 4.000’e kadar gittiği söylenmektedir. Özellikle kurutularak ya da taze olarak tüketilen üzümün MÖ 6.000’den sonra yetiştirilmeye başlandığı düşünülmektedir.

Tarih boyunca eğlence ve dans unsurunun yanında her zaman kutsal olarak kabul edilen, önemli gün ve toplantılarda kullanılan şarap; kutsal inancı yansıtan birçok dinde önemli bir içecek olarak kabul edilmiştir.

Kutsal işlevi dışında Hitit halkının günlük yaşamda tükettiği önemli bir içecek olan şarabın pek çok bölgeye dağıtıldığı ve önemli bir geçim kaynağı olduğu da bilinmektedir. Yazılı kaynaklarda bahsi geçen üzüm bağlarının yerleşim yerlerinin uzağında geniş bir alan ekilmesi, Hitit yerleşimlerinde çok az miktarda ele geçen üzüm kalıntıları ile örtüşmektedir. Geçmişten günümüze kadar toplumlar için önemli bir yere sahip şarabın yapım aşaması ve üretimi Hititlerde bir şenlik havasında kutlanmış ve bu gelenek günümüze kadar taşınmıştır.

Frankit Anıtı

İnsanoğlunun üzümden yapılan bu fermantasyonu henüz nasıl keşfettiği bilinmese de ele geçirilen materyaller bu meyveden üretilen sıvının her zaman önemli bir işlevinin olduğunu göstermektedir. İnancın ortaya çıkması ile birlikte tanrılara tapınma olgusu, onlara sunum yaparak bağışlanma ve bereket isteği şarabın bir sunu materyali olarak kullanılmasında etkendir. Günümüzde daha çok bir eğlence ya da rahatlama unsuru olarak görülse de geçmişte verdiği hazzın tanrıların da hoşuna gideceğini düşünen toplumlar bu içeceğe kutsal bir anlam yüklemişlerdir. Tarih boyunca birçok hikâye ve mitlerde belki de bunun için önemli bir unsur olan şarabın geçmişi tarihöncesi zamanlara kadar uzanmaktadır.

Anadolu’da erken dönemlerden itibaren varlığı bilinen üzüm ve bağcılığın Hititler ile birlikte önemli bir külte dönüştüğü görülmektedir. Hitit arazi bağışında, Orta ve Kuzey Anadolu'da bulunan çok sayıda üzüm bağından bahsedilmektedir. Bazı çivi yazılı metinlerden elde edilen bilgilerden yola devlete ait tapınakların ya da özel şahsa ait üzüm bağlarının varlığı bilinmektedir. Özellikle tapınaklara ait bu bağlık alanların devletin şarap ihtiyacını karşıladığı düşünülmektedir.