Poimanenon Kalesi duvarlarının çok az kısmı günümüze kadar ulaşabilmiştir. Güneydeki duvarlar düzgün kesme taşlar kullanılarak dolgu duvar tekniğinde inşa edilmiştir. Bu taş kaplamaların devşirme olduğu anlaşılır. Kale bu bağlamda bölgedeki diğer kalelerle benzerlik gösterir.Kalenin alt kesimlerinden başlayarak duvar cepheleri soyulmuş, içteki dolgular moloz yığınları şeklinde bırakılmıştır. Koruyucu kabukları olmadığı için bölgede yer alan ve Komnenoslar Dönemi’ne tarihlenen Lopadion, Akhyraous ve Pegadia kalelerinde yer alan duvar inşa teknikleri ile kıyaslama imkânı vermemektedir. Bununla beraber kalenin hemen karşısında yer alan Türk Dönemi yapılarından zaviyenin duvar işçiliğinin bölgedeki kalelerle özellikle de Akhyraus ve Pegadia’nın duvar işçiliği ile benzer bir program sergilediği düşünüldüğünde, Poimanenon Kalesi’nin de benzer bir duvar işçiliği sergilemiş olması ggayet mümkündür.

Bölgede yer alan kalelerin bir kısmının bu dönemde tahkim edildiği yahut onarıldığı düşünüldüğünde, birçok savaşa ev sahipliği yapmış böyle önemli bir kalenin aynı dönemde tahkim edilmiş ya da onarılmış olması gerekmektedir. Kale, güneydeki kapının iki yanındaki burçların cephelerinde devşirme malzeme kullanılarak yapılan bezeme programı açısından bölgedeki örneklerden farklı bir program sergilenmektedir. Duvarların yapısı, birçok eski sütun kaideleri ve kemer parçaları gibi mimari parçalardan oluşur. İçinde Nikea surlarındaki gibi uzunluğuna yatırılarak konmuş sütunlar görülür.

Türbe

Kösedağ yenilgisiyle başlayan Moğol istilaları sonrasında Türkmen ve Ahi çevreler üzerindeki şiddetli fikrî, siyasî ve ekonomik baskılar karşısında, pek çok Ahi ve Türkmen ileri gelenlerinin uç bölgelere göç ettikleri ve Bizans’a sığındıkları bilinmektedir. Bizans yönetimi tıpkı Sarı Saltuk örneğinde olduğu gibi bu zaviyenin dervişinin de o dönemde Bizans’a ait olan Poimanenon Kalesi’nin güney doğusuna yerleştirilmiş olma ihtimalini akıllara getirmektedir.

Poimanenon Roma Döneminden beri ana yol güzergâhı üzerinde önemli bir merkez olma özelliğini uzun süre devam ettirmiştir. Burada bulunan zaviye yolculara yardım etmek amacıyla varlığını sürdürmüş olmalıdır.

Yapı topluğunun camisi, mimari özellikleri açısından Anadolu’daki zaviyeli camiler ile benzer özellikler sergilerken, cephe düzenlemesi ve yuvarlak pencere kullanımı bakımından diğer camiler ile ayrışır.

Yapının genellikle giriş açıklığı üzerinde ya da plan yerleşimine göre yan duvarları ile cephe düzenlemesinde tercih edilen bu kemerli pencere açıklıkları daha çok Bizans dini mimarisinde karşımıza çıkmaktadır. Bulunduğu bölge itibariyle Mysia-Bithynia Bölgesi’nde yer alan Zeytinbağı/Trilye’deki Fatih Cami ve Ulubat Gölü Manastır Adası’nda yer alan Aziz Konstantin Manastır Kilisesi’ndeki pencere uygulaması ile benzerdir. Bu uygulama nedeniyle yapı sanat tarihi açısından oldukça büyük bir önem arz etmektedir. Yapının cephe düzenlemesi bölgedeki Türk Dönemi yapılardan daha çok Bizans kalelerine benzemektedir.

Zaviye

Yapı topluluğunda bulunan türbe, kare prizma tipteki planı, almaşık duvar tekniği ve geçiş elemanları olarak kullanılan yalancı kasnak uygulamasıyla erken Osmanlı türbe geleneğini sürdürmekte belki de en erken örneklerin arasında yer almaktadır.

Yerleşimin girişinde dere yatağında günümüze oldukça kötü durumda ulaşmış olan yapı, köylülerce hamam diye nitelendirilmektedir. Yapı temel seviyesinde günümüze ulaştığı için değerlendirilmesine imkân vermemektedir.