Bu keşif, antik Romalıların tıbbi uygulamaları ve tıbbi bakım sağlamak için diğer bölgelere nasıl seyahat ettikleri hakkında daha fazla bilgi edinmek için bir giriş noktası sağlamıştır.

Mezarda bulunan Roma tıp aletleri son derece yüksek kalitedeydi ve antik Roma'nın gelişmiş tıp uygulamalarına bir bakış sağladı. Açıklamaya göre, penseler, iğneler ve neşterler değiştirilebilir bıçaklarla donatılmıştı, bu da hekimin çok çeşitli tıbbi sorunlarla başa çıkmak için yetenekli ve hazırlıklı olduğunu gösteriyor.

Bu buluntu, sadece Pompeii'deki bir buluntuyla eşleştirilen en kapsamlı ikinci Roma tıp aletleri setini temsil etmektedir. ©ELTE/BTK

Arkeologlar şüphesiz tarihin bu dönemini daha iyi anlayabilmek için doktor kalıntılarını ve tıbbi ekipmanları incelemeye devam edeceklerdir. Modern tıbbi uygulamalara ilham vermeye devam eden antik Romalıların tıbbi uygulamaları hakkında bilgi edinme şansı da var.

Antik Roma'da tıp, hekimler, cerrahlar, ebeler ve diğer şifacılar dahil olmak üzere bir dizi kişi tarafından uygulanıyordu. UNRV'nin bildirdiğine göre, hekimler Yunan tıp geleneklerine göre eğitilir ve eğitimlerini genellikle İskenderiye gibi bir imparatorluk merkezinde alırlardı. Genellikle daha yüksek bir sosyal statüye sahiptiler ve hizmetleri karşılığında ücret alıyorlardı.

2 bin yıl önce yaşamış Romalı hekime ait kafatası. ©ELTE/BTK

Öte yandan cerrahlar genellikle köle ya da azat edilmiş kişilerdi ve hekimler kadar saygı görmezlerdi. Genellikle kemik düzeltmek gibi temel prosedürleri yerine getirirler ve kanamayı durdurmak için sıklıkla koter kullanırlardı.

Önemli Romalı hekimlerden biri MS ikinci yüzyılda yaşamış olan Galen'dir. Tıp üzerine kapsamlı yazılar yazmış ve eserleri yüzyıllar boyunca Avrupa'da etkili olmuştur. Galen, vücudun dört sıvıdan oluştuğunu öne süren dört hümör teorisine inanıyordu: kan, balgam, sarı safra ve kara safra. Hastalığın bu hümörlerin dengesi bozulduğunda ortaya çıktığı düşünülüyordu.

A. Scott'un 1955 tarihli ufuk açıcı makalesine göre, hastalıklara yönelik tedaviler, genellikle şifalı bitkiler ve diğer doğal ilaçlar ile büyü ve dinin bir karışımını kullanarak hümörlerin dengesini yeniden sağlamayı amaçlıyordu.

Cerrahi, genellikle son çare olarak görülmesine rağmen, Antik Roma'da da uygulanmaktaydı. Neşter, forseps ve kemik kancası gibi aletler kullanılırdı ve cerrahi prosedürler arasında ampütasyon, trepanasyon (kafatasına delik açma) ve mesane taşlarının çıkarılması yer alabilirdi. Anestezi kullanılmadığı için cerrahi prosedürler hasta için genellikle çok acı vericiydi.

Mezarda bulunan tıp aletlerinden biri. ©ELTE/BTK

Romalıların tıbbi uygulamaları her zaman etkili değildi ve birçok tedavi tehlikeli, bazen de ölümcül olabiliyordu. Örneğin, sıhhi tesisat ve kozmetikte kurşun kullanımı, antik Roma'da yaygın bir hastalık ve ölüm nedeni olan kurşun zehirlenmesine katkıda bulunmuş olabilir. Yunanlılardan ve Etrüsklerden tıp hakkında toplanan bilgelik gelecek medeniyetlere aktarıldı ve günümüzde yeniden ilgi görmeye başladı.

Kaynak: Ancient Origins