Bu yapı geçici duygunun bir uzantısı olarak değil geleneksel unsurlarından biriyle tanımlanan ve kartezyen zihin ve kültürel bilincin yansımasıdır. Ve şuan Karadona köyünde yalnızca tek ama sonsuz bir tözü varsaymaktadır. Bu yazı aracılığıyla, mekanın değer olarak görülmesi şeyleri birleştiren ve birbirine bağlayan, ancak kültürde ve zamanda dağılmış olsa da tözlerin paralel nitelikleri olarak kavranır halde “hatıraları” veya “duyumsal” olanı doğrudan kavradığımız ontoloji yeniden hatırlatma yapılmak istenmiştir.

Bu mekandan etkilenerek estetiğin duygusal hatıra alanlarına dair yeniden düşünmeyi başlatmak belki de Spinoza’nın içkinlik ve tekçilik perspektifinden bakarak bir araç olarak kullanmak sürekli oluş süreciyle ilişkiseldir. Çünkü giderek azalan bu yapıların estetiğin duyumsal hatıra boşlukları oluşturduğunu ve yalnızca nostaljik kaldığını görüyoruz.

Belki de bu alan kavramı üzerinden duygulanım durumları yalnızca yerel içselliği yaşamaya karşılık olarak tanımlamak durumundayız. Bu tanımlara dayanarak, geçiş ve değişim durumlarına atıfta bulunmak için yapıyı dışsal gerçeklik ve tekil bir nesne olarak ele almak, birbirini değiştiren ve etkileşime giren estetik alanı bütünsel konu olarak anlaşılmasını sağlayacaktır. Kültürel yaşamla birlikte değişime açık zamansal durumlar ayrıca, geleneksel bir geometri ve organik doğaya, mimariyi dahil etme girişimi olarak düşünülebilir.

Doğa ve şehir birliğinin sürekli bir sistem oluşturduğunu söylemek, doğanın uzantısı ve dönüşümünü dile getirmek olsa da içkinlik yoluyla sürekli değişen ve zamanı sıvılaştıran bir perspektiften bakarak mekânsal sürekliliğin mevcudiyet, hatırlama, yoğunluk, kalıcılık ve reaksiyon gibi belirli kültürel olarak aktarılan anlamını ortaya çıkarmaktır.

Formun estetiği mimari detaylar ve malzemelerle katmanlı bir mekân oluşturmak, yapının tarihini ima eden gerçek mimari unsurlarla doğa-mekân sürekliliği olarak görmek kadar hissederek ve koklayarak sürekli deneyimlemeye teşvik etmektedir. Ve maddeye içkin olan duygulanım varlık olarak etkiler ve edilgen bir varlık olarak oluş halindedir. Bunlar mekân deneyimimiz için basit duyumun işareti değildir. Böylece köydeki mimarinin estetik olan hatıralarla ve duygulanımla örtüşmesi, ziyaretçiler ve sakinleri arasında değiştirilebilir diyaloglar oluşturdukları anlaşılmaya başlamaktadır. Mekân artık var olmayan başka yerden etkilenen ve hala oradaymış gibi zihnin hayal gücüyle ilişkisel bir hatırlama olarak adlandırdığı yerle ilgilidir.